Eind Noordereiland

Lezen van dit bericht is voor velen misschien een opluchting (of niet), maar het betekent in ieder geval dat we het skydiven overleefd hebben!

Rotorua- taupo
Skydiven was op vrijdag, wat een zeer bizarre dag was ook als je het skydiven niet meerekent. Na een paar dagen gerelaxed te hebben in Roturua met onder o.a. bbq en zon vertrokken we richting Taupo voor het skydiven. Onderweg zouden we op 2 plekken stoppen om de natuur te bezichtigen. De eerste plek ging echter meteen al niet doordat de weg geblokkeerd werd door een slagboom met daarop een bord 'closed due to extreme fire danger'. Wij en nog een paar gasten vonden het ietwat overdreven, maar voor we het wisten was de bus alweer omgekeerd en reden we alweer door naar stop nummer 2. Hier stopte we bij het 's werelds grootste boiling mud pools. Ja je leest het goed we stopte bij een kokende modderpoel, wat best leuk was om te zien maar niet heel bijzonder. Vanwege het wegvallen van de eerste stop trad het backup plan van de chauffeur in werking en gingen we naar een kruising van twee beekjes ( boehoe, bigdeal right? Maar lees nog even verder). Het bijzondere was dat 1 van de beekjes dus 40 graden warm was vanwege de dunne aardkorst in dit gebied. Bij de kruising had je dus een hele lekkere combinatie van warm en koud water met voor ieder wat wils. Iedereen lag da ook lekker in het water tot dat we door de buschauffeur het water werden uitgeschreeuwd! Bleek dat 30 meter naast de bus dus een bosbrand begon. Snel werd de bus 100 meter verplaatst en konden we vervolgens een bosbrand van heel dichtbij meemaken.

Daarna moesten we er toch echt aan geloven en was het tijd om te gaan skydiven. Van te voren hadden we bedacht dat we vanwege financiele motieve de lagere sprong(12000 ft) zouden doen, maar eenmaal daar besloten we toch maar een kilometertje hoger te gaan(15000 ft) wat achteraf zeker een goede beslissing bleek. Het moment van vrije val nadat je het vliegtuig uit springt gaat namelijk zo snel voorbij dat voordat je het weet je alweer aan je parachute hangt.

Blue duck lodge/station
De stop die we de volgende dag hadden bleek een onverwacht mooie. We zouden de nacht doorbrengen op het blue duck station. Een boerderij die een groot deel van het land weer in orginele staat wil herstellen. Het station lag op 30 km van de dichstbijzijnde 'grote' weg en was alleen via grindpaden te bereiken. En we konden er kleiduif schieten, op geitenjacht of een hike naar een waterval maken. Wij besloten het laatste te doen, vooral omdat het niks kostte, maar dat bleek geen verkeerde keus en een mooie warming up voor de volgende dag.

De volgende dag stonden we namelijk om 7 uur op om de tongariro crossing in het National Park te doen. De crossing(19.4km) kon echter niet helemaal gemaakt worden vanwege het feit dat de vulkaan recent weer wat actiever was geworden. Op weg naar het park vertelde de buschauffeur dat we 2 opties hadden. We konden een wandeling maken naar de emerald lakes op tongariru of de vulkaan Ngauruhoe beklimmen, beter bekent bij de meeste als Mt. Doom, en degene die ons een beetje kennen weten dus best wat wij besloten te doen. Voor degene die ons wat minder kennen. Zie foto van koen aan de rand van de krater op Ngauruhoe! Die we na 1,5 uur lopen en 2.5 uur klimmen bereikte.
'S avonds was iedereen helemaal kapot en werd heel toepasselijk Lord Of The Rings opgezet voordat we ons bed op zochten.

De volgende dag stond in het teken van de reis naar wellington. Onderweg alleen even een stop om een wedstrijd laarswerpen te doen (ja je leest het goed). 'S avonds gingen we uit met een groepje nederlanders waar we inmiddels een aantal dagen mee samen reizen eigenlijk een heel slecht idee aangezien we de volgende ochtend 6 uur moesten vertrekken om de bus richting de ferry, die ons naar het zuider eiland brengt,te pakken. Hier bevindt ik me op het moment van schrijven ook naast Koen die K.O. ligt. Al met al is het noorder eiland van new zealand een zeer geslaagd begin van onze reis!